Er zijn veel films die voor een onderzoeker van volksverhalen de moeite waard zijn om te zien, maar er is één film waaraan ik desnoods een werkcollege zou kunnen wijden: The Village (2004) van M. Night Shyamalan, de maker van films als The Happening, Signs en The Sixth Sense.
Een schijnbaar idyllisch, traditioneel Amerikaans dorp wordt aan alle kanten omgeven door bos, en daar ligt een duidelijke grens die in allerlei verhalen aangehaald wordt. De basisregel in de verhalen luidt telkens: als wij het bos niet ingaan om de monsters uit te dagen, dan komen de monsters het dorp niet in om ons te doden. Ze worden niet letterlijk monsters genoemd, maar benoemd met hun taboenaam: “Those We Don’t Speak Of”. De film laat heel goed zien hoe er binnen de gemeenschap een religie - met rituelen, taboes, ouderlingen en durfspelletjes - is gegroeid en hoe het geloof (en de angst) onderling met verhalen in stand wordt gehouden. Op een dag besluit een blind roodharig meisje echter de regels te overtreden, en het bos te doorkruisen op zoek naar medicijnen voor haar gewonde lief. Niet zonder vrees, maar vastberaden treedt dit Geelkapje (geel is veilig, rood is taboe en trekt de monsters aan) de bloeddorstige 'wolf' tegemoet. Meer kan ik er nu niet over zeggen zonder de kijkervaring te bederven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten