zaterdag 26 april 2014

Koningsdag



"We gaan niets kopen," zei mijn vrouw enigszins dwingend toen we de vrijmarkt in Baarn opstapten.
Koud drie minuten later stond zij oog in oog met mooie laarsjes in haar maat, met van dat zachte leer, niet al te hoge hak, in een kleur die zij nog niet had. En ze waren maar 7 euro - da's geen geld voor zulke kunstwerkjes.
Een minuut later wees ik haar op een mooi rood colbertje, van Italiaanse snit. Als Italianen iets ontwerpen dan is het al gauw smaak- en stijlvol. Het colbertje paste prima en vijf euro was dus praktisch een weggevertje.
Ik vind dat knap: "we gaan niets kopen" en binnen vijf minuten met een tas met een colbertje en laarzen lopen.
Natuurlijk kocht ik in de loop van de middag zelf ook wat: vier Suske en Wiskes die we waarschijnlijk nog niet hadden. Zeker weten doen we dat niet: er bestaat geen lijst van onze gezamenlijke collectie.
Ik voelde het trage geslenter na verloop van tijd in mijn benen, maar we zouden zeker nog een uur of twee kunnen lopen voordat we alle kraampjes zouden hebben gezien. Toch begonnen sommige mensen al aanstalten te maken om hun spullen weer in te pakken.
Je weet dat je in Baarn op koninginnedag/koningsdag altijd wel iets van kwaliteit tegenkomt.
En toch kwam 'ie ook dit jaar als een verrassing.
In één van de kraampjes zag ik een Haring staan. Een Keith Haring wel te verstaan.
Het was een groot ingelijst werk. Ik kon niet zo gauw zien of het een zeefdruk of een reproductie was.
"Kijk," wees ik mijn vrouw, "een Keith Haring."
De kleuren spatten van de witte achtergrond af; ik vond hem meteen mooi, maar dacht tegelijkertijd: "Daar gaan ze een godsvermogen voor vragen."
"Hij is te groot voor bij ons thuis," loog ik tegen de verkoper, "maar ik ben toch even nieuwsgierig: hoeveel vraagt u nou voor die Haring?"
"Wat zou u er voor willen geven? Doe eens een bod."
"Dat heeft geen zin; we kunnen hem waarschijnlijk toch niet kwijt."
"Voor 5 euro mag u hem hebben," vervolgde de man verrassend snel.
"Vijf euro?"
Als door een wesp gestoken keek ik mijn vrouw aan.
Die trok meteen zo'n gezicht van: kopen die hap.
"Voor vijf euro wil ik hem wel hebben," zei ik: "da's wel erg goedkoop."
"Ja," vulde de vrouw van de verkoper aan: "Wij hebben er destijds 100 euro voor betaald."
Ik betaalde de vijf euro.
"Veel plezier ermee," zei de verkoper nog.
Zo'n aankoop betekende meteen het einde van de vrijmarkt. Met gespreide armen sjouwde ik het werk richting de auto, maar die stond echt te ver. Mijn vrouw bleef op een afgelegen hoek wachten, en ik ging de auto halen.
Thuis maakte ik de stoffige lijst schoon, en zocht op van welk werk dit een reproductie was.
Het bleek een art print getiteld Retrospect en is door Keith Haring gemaakt in 1989.
Hij hangt inmiddels te pronk in mijn studeerkamer.
Maar volgend jaar... volgend jaar kopen we niets!

1 opmerking: