Ook dit jaar domineert de jaren zeventig muziek in de Top 2000

Het is nog een redelijk recente traditie, maar onze koning noemde het toch al in zijn kersttoespraak: de Top 2000. Elk jaar stemmen een paar miljoen Nederlanders op hun favoriete hits. Luie stemmers zullen vooral nummers uit de voorgekookte lijst hebben gekozen, maar er zijn ook serieuze stemmers die bewust op zoek zijn gegaan naar hun favorieten, en zij zullen geprobeerd hebben om nieuwe songs in de lijst te krijgen.
Er zitten twee pieken in de leeftijdsopbouw van de stemmers: de meest fervente stemmers zijn de twintigers en de vijftigers. En als je kijkt naar de motivatie van mensen om voor een hit te stemmen, dan is dat vaak: bij dit nummer heb ik hele goede herinneringen. Dat zullen nog al eens jeugdherinneringen zijn, jeugdliefdes, vakanties zonder ouders en dergelijke. Zo kan zelfs bagger (in mijn oren) van Justin Timberlake in de Top 2000 terecht komen. Zijn muziek roept positieve herinneringen op bij bepaalde mensen.
De hits uit de jaren zeventig scoren nog altijd opvallend goed. Was de muziek toen beter? Ik ben geneigd te denken van wel: immers, Jan Akkerman was toen de beste gitarist ter wereld. Maar omdat ik in 1960 ben geboren, is het voor mij ook allemaal maar nostalgie. En toch: de bloedeloze boem-boem 'muziek' die tegenwoordig uit de computer komt en snel vermarkt wordt, haalt de Top 2000 niet. Dat is muziek om zorgeloos op feesten op te dansen, niet om naar te luisteren vanuit de luie stoel. Jongeren kunnen de muziek van vóór hun tijd over het algemeen ook waarderen. Voor hen behoren de oude hits bij kerstmis, oliebollen en de jaarwisseling. Ze vinden dat kort voor middernacht meegalmen met Bohemian Rhapsody erbij hoort.
Ten opzichte van vorig jaar is de trend nagenoeg hetzelfde zoals de grafiek toont (blauw = 2016, oranje = 2017): de jaren zeventig tonen de meeste hits, al zijn het er een paar minder dan vorig jaar. De muziek uit de jaren tachtig en negentig, én de meest recente hits hebben iets meer terrein gewonnen. Maar de top 5 bestaat nog altijd louter uit jaren zeventig songs. Nog een andere duidelijke trend: de top 50 bestaat vooral uit witte mannen die in het Engels zingen.
Zie ook De beste muziek komt uit de jaren zeventig
en Gaia
en De top der toppen

De beste muziek komt uit de jaren zeventig

Aantal Top 2000 hits uitgesplitst naar decennium (lijst van 2016)

Zojuist werd bekend dat de top 5 van de Top 2000 gelijk is aan die van vorig jaar:
1 (1) Queen Bohemian Rhapsody
2 (2) Eagles Hotel California
3 (3) Led Zeppelin Stairway to Heaven
4 (4) Billy Joel Piano Man
5 (5) Deep Purple Child in Time
Mij verbaast het niets dat al deze hits stammen uit de jaren '70. Ik ben geboren in 1960 en naar mijn smaak is de allerbeste muziek gemaakt in de jaren '70. Dat is deels natuurlijk gewoon jeugdsentiment, maar volgens mij geldt ook: in de jaren '70 zaten er nog extreem muzikale talenten in bands, kwam de muziek nog echt uit gitaren en had het marketingdenken van grote platenmaatschappijen de macht nog niet overgenomen. Tegenwoordig komt veel muziek uit computers, klinkt het vooral "boem boem boem" en zijn de zangers en zangeressen niemendalletjes geselecteerd op hun leuke bekkie. Songwriters en componisten leveren tegenwoordig heel veel middelmaat af: oppervlakkige deuntjes, ongeïnspireerde lyrics. Het is natuurlijk een beetje de mening van een ouwe lul, maar in zeker opzicht geven alle stemmers op de Top 2000 mij gemiddeld genomen gelijk. Bekijken we de decennia waaruit de favoriete hits stammen, dan spannen de jaren '70 nog altijd de kroon (gebaseerd op de Top 2000 van 2016, die van 2017 is nog niet vrijgegeven). De popmuziek van de laatste jaren slaagt er veel minder goed in om door te dringen tot de Top 2000.
Het is wachten op de complete Top 2000 van 2017 om te verifiëren of de voorkeur voor de jaren '70 nog altijd standhoudt. Ik zie de lijst met vertrouwen tegemoet en plaats binnenkort een vergelijkende grafiek.

Hondje wil hoog

Als ik de Spinhuissteeg in stap om naar de metro te lopen, zie ik een tiental meter voor mij een jonge man met een zwarte pitbull lopen. De man draagt zwarte riemen in zijn hand, de hond loopt los. Geen muilkorf.
Ik hou mijn pas een beetje in - ik ga ze in de steeg niet passeren.
De jonge man lijkt me geen aso, en de hond loopt rustig mee, maar ik ga me er toch niet langswringen.
Dan draait de hond zich om en ziet mij.
Hij komt op mij aflopen. Ik steek mijn hand uit: meestal willen honden die even ruiken.
Halverwege versnelt de hond ineens zijn pas, negeert mijn hand en springt tegen mijn been op.
Hij kijkt er speels bij en blaft niet.
Toch geef ik zijn grove kop even een zwieper, zodat hij zijwaarts van me af vliegt.
Baasje is veel harder geschrokken en sprint roepend mijn kant op.
"Laag, laag!" schreeuwt hij tegen de hond.
Schuldbewust zet de hond het op een lopen. Baasje moet weer rechtsomkeert maken om de hond in te halen.
In een paar passen heeft baasje de hond dan te pakken en fixeert hem op de grond.
"Laag, laag!" roept hij nog altijd.
De hond laat zich door zijn poten zakken en tegen de grond duwen.
Als ik man en hond passeer, zegt de man: "Sorry hoor."
Ik zeg "ja" en lach een beetje.
Ik ben niet geschrokken - honden zullen mij niet snel intimideren.
Als ik de hoek om loop, kom ik in het toeristengedruis terecht.
En onwillekeurig denk ik dan toch: "Wat nou als er een klein kind achter hun had gelopen?"

Why?

I am waiting at the Nieuwmarkt subway station in Amsterdam, waiting for the rain to stop.
A girl in her twenties walks up to me and starts talking:
“Are you staying here?”
“No.”
“Why?”
“I am waiting for the rain to stop.”
“Maybe we can sleep together.”
“No thanks.”
“Why not?”
“Why would I?”
“What are you going to do?”
“I am going to my work.”
“Why?”
“I’m just going.”
“Do you have money for me? Just a little?”
“No.”
“Why not? I am hungry.”
“No.”
“I am from Ukraine.”
“Sorry.”
Then she walks on. I see her talking to other people. Along the next canal she meets up with her accomplice. A big guy that would probably have robbed me…
Never a dull moment in Amsterdam.

Buik

Er staan veel mensen op het perron in Amsterdam - de avondspits is in volle gang.
Ik rook bij de pafpaal een sigaartje.
Even verderop spelen twee roze meisjes met elkaar; pakweg 4 tot 6 jaar.
De jongste loopt op mij af om de stempel op haar hand te laten zien: "Kijk, ik heb een zonnetje."
Ik knik en mompel zachtjes "ja".
Ze steekt haar hand nog wat verder naar voren en raakt mij aan.
"Waarom heb jij een dikke buik?"
"Van het eten."
Als ze over de buik wil wrijven, grijpt haar moeder in.
"Je moet niet zomaar aan vreemden zitten."
Het meisje kijkt beteuterd.
"Praten mag wel," voegt de moeder nog toe.
"Heb je buikpijn?" vraagt het meisje nog.
Ik schud zachtjes van nee en trek een geruststellend gezicht.

Open G

Het lijkt zo gemakkelijk als je die artiesten ziet: gitaar spelen. Totdat je alle snaren van een gestemde gitaar aanstrijkt! Dat klinkt vreselijk. Dat is geen akkoord: daar zit minstens één dissonante snaar tussen! Welke God heeft voorgeschreven dat een gitaar de volgende zes snaren/tonen moet hebben: EADGBE ? Als pianist zou ik toch echt een andere reeks tonen hebben gekozen.
Laat ik nou gedacht hebben dat iedere gitarist zich hier braaf aan hield. Totdat ik Keith Richards zag in een talkshow die een reguliere gitaar aangereikt kreeg om een stukje te spelen. Het allereerste wat hij deed, was de lage e-snaar eraf slopen. Die had ‘ie niet nodig. Vervolgens herstemde hij de resterende toonreeks ADGBE even tot GDGBD. Holy fuck! Nooit geweten. Nu had je een zuiver akkoord dat “open G” wordt genoemd. Veel bluesspelers hadden hun gitaren zo gestemd. Je kunt desnoods de zesde snaar laten zitten en laten zakken van E naar D. Wat een feest wordt het om op zo’n instrument slideguitar te spelen. Meerdere (blues)akkoorden zitten nu op één fret. Little Red Rooster zit als het ware ingebakken in de gitaar. Ik ben meteen weer aan het oefenen geslagen en denk: zo klinkt een gitaar dus zoals God hem bedoeld heeft.